شعری از محمد علی بهمنی

                                                                                                                                                      خوش به حال من و دریا و غروب خورشید                                                                                                و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید                                                                                                          رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست                                                                                               چه سر وقت مرا هم به سر و عده کشید